Ziekenhuis

Nikkie werd naar het ziekenhuis gebracht.
Het bloeden stopte maar niet ze werd daarom stevig in de doeken gedrukt zodat het mischien zou stoppen.
Ze had het heet veel te heet.
Ze keek naast zich de dokter hield zijn had tegen haar buik aangedrukt ze wou zeggen dat hij van haar af moest blijven, maar het lukte niet.
Ze voelde de pijn weer en kreunde zachtjes.
Ze hoorde de wielen piepen waardoor je haar niet hoorde kreunen.

Tove stond opeens achter de glazen deur van de kamer van Nikkie, een verpleegster zei dat ze binnen mocht gaan en tove knikte. Ze deed de deur open en ging naar binnen, rustig ging ze in één van de stoelen zitten die in de kamer stonden.

Zelman liep het ziekenhuis. Hij had iets gevoeld. Iets wat hem niet goed zat en het had met Nikkie te maken.
Hij keek in het rond. Hij zag niks, maar zijn gevoel zij dat hij verder moest lopen. Zelman liep dus verder.
Hij stond ineens voor een kamer voordat hij het door had. Hij opende de deur langzaam en liep zachtjes naar binnen.
Toen zag hij Nikkie en nog een meisje. Hij bleef even staan en wist niet goed wat hij moest denken.

"Hoi zelman..." zei Tove rustig. "Ken je haar?" vroeg ze daarna.

Zelman keek op toen hij de stem van het meisje hoorde en schudde even met zijn hoofd.
Hij zag toen dat het Tove was. ''eh ja ik ken haar'' zei hij en liep naar hun toe.

"Ik niet... Hoe heet ze?" vroeg Tove daarna.

"Nikkie." zei Nikkie lastig toen ze de vraag had gehoord van Tove.
Ze had blijkbaar wel even geslapen want toen ze nog wakker was zat ze nog in de ziekenwagen.
Ze keek bezorgt rond toen ze wist dat Zelman er was.
"Broer ik moet je wat vertellen." zei ze zacht en knikte naar de zusters en naar Tove dat ze hem alleen wou praten.

Tove knikte terug en ging uit de kamer. Waarna ze bij het raam bleef staan.

Zelman ging op een stoel zitten en keek naar Nikkie. Hij pakte een hand van haar vast.
''wat is er?'' vroeg hij bezorgt. Hij keek even naar de zusterse en Tove die wegliepen.
Daarna keek hij weer naar Nikkie.

"Je weet van vroeger dat ik en mamma weggingen?" zelf wist ze het antwoord al en ging verder.
"We waren daar aangekomen en een weekje later kwam ik een aardige man tegen ik had neit met hem om moeten gaan.
Hij was de tweede dag nog steeds aardig en de derde dag ook.
Maar de vierde dag veranderde hij hij wou iets van mij ik wist niet wat.
Hij mishandelde me en gaf me klappen en zweepslagen.
Een paar weken later moest ik hem voorstellen aan mijn moeder hij was iets van plan, maar ik wist niet wat.
Het klikte goed met hen en een half jaartje later besloten ze te trouwen.
En nu weet ik wat zijn plan was.
Hij wou mij zien opgroeien hij wou mij bij zich houden zodat hij later als ik groot was iets kon doen met me.
Als ik mijn mening wou zeggen sleurde hij me mee naar beneden naar een speciale kamer die er allang was ik wist het niet eens.
Hij was zo gemaakt dat je niks kon horen aan de buitenkant.
Daar gaf hij mij zweepslagen en klappen op mijn rug buik en in mijn gezicht uiteindelijk wou de juf met mams en die man die me mishandelde dus mijn stiefvader met het praten, omdat ik stil was, mijn eigen mening wou uiten en ik altijd wel een rode wang had.
Hij besloot toen te stoppen met op plekken slaan wat niet bedekt was.
Hij ging dus verder met zweepslagen op mijn rug en mijn buik." ze zuchte en liet haar buik zien die nu helemaal rood was.
"Zo ging hij door tot mijn twaalfde ik." verder kwam ze even niet ze snikte en besloot toch verder te gaan.
"Ik werd ongesteld en vertelde het alleen aan mams, maar zij had het blijkbaar aan die man verteld of hij had het gehoord.
Die avond nam hij me weer naar beneden maar naar een ander bed.
Hij verkrachte me daar en mams hoorde het en kwam eraan ze deed niks en hij had weer is een smoesje dat ik het juist wou en hij deed het dus voor.
Elke nacht deed hij het weer, maar zonder mams.
Ik stribbelde vaak tegen het hielp alleen niet.
Vooral niet toen hij besloot een slaapmiddel in mijn eten te doen dus kon hij toch genieten.
Zo ging hij door tot mijn zestiende elke avond deed hij slaapmiddel in mijn eten waardoor ik vroeg sliep.
Hij bracht me dan naar beneden naar die speciale kamer en maakte mijn handen en benen altijd aan een veroeste armbanden vast aan het bed.
Dat was goed te zien op mijn polsen en enkels.
De enerlaatste keer dat hij het deed ging hij blijkbaar echt te keer en maakte me zelfs wakker in het midden zodat ik weer is kon genieten van hem wat ik dus niet echt genieten noem.
Hij stopte daarna heel veel en ik werd soms misselijk en ik vond mezelf dik worden.
Ik dacht dat ik ervanaf was maar helaas.
Hij had weer slaapmiddel in mijn eten gedaan toen hij merkte dat ik misselijk werd.
Hij deed een zwangerschapstest met mij en daaruit bleek dus dat ik zwanger was hij verzweeg het.
En de laatste keer deed hij het echt ruig ik wou niet en stribbelde tegen hij had niet eens slaapmiddel in mijn eten gedaan en ik wist dat er iets was.
Hij sloeg me nog steeds vaak en die keer al helemaal hij wou het goed doen hij wou mij horen schreeuwen van de pijn hij wou meer en meer.
En een weekje later beval hij mij een zwangerschapstest te doen ik schrok me rot toen ik merkte dat ik zwanger was van hem.
Ik ging meteen naar de dokter om te kijken of hij het eruit kon halen maar helaas het was al te volgroeid het kon niet meer.
Maar het kwam ook omdat zij het niet deden of ik moest ver rijzen, maar dat kon niet omdat hij me nog steeds in de gaten hield.
Hij zei dat hij een verrassing voor me had en ik wist wel wat ik moest weer naar beneden het was een afschijd voro hem en voor mij die nacht was ik weggerend.
Met overal schrammen.
Ik ontmoete jouw en durfde het niet te vertellen dat ik mishandeld werd vooral niet toen we te horen kreeg dat mams dood was.
En blijkbaar heeft hij haar vermoord." alles kwam er in een zucht uit.
Ze hoorde piepjes slomer gaan ze werd lichter in haar hoofd ze kreeg een harststilstand.
Alles om haar ging tekeer de dokters en zusters kwamen eraan en probeerde haar te helpen.
Even leek het alsof ze weer contact had met haar moeder maar die zij dat ze terug moest gaan dat ze nog niet naar boven toe mocht en dat deed ze ook niet.
Ze bleef nog op de aarde, maar was wel in een kritieke toestand.
Als er ook iets mis zou gaan zou ze het niet overleven.

(ze gaat niet dood en voor de duidelijkheid ze werd teruggehaald door de dokters met hartmassage en die elektrice dingen XD o ja ik moet douchen en ze licht in coma)

Zelman was even weg gegaan. Hij zat diep in gedachten met het verhaal dat Nikkie hem zojuist verteld had.
Hij kon het niet geloven dat dat allemaal bij zijn zusje was gebeurd en nu dit weer.
Hij zuchtte diep. Even later kwamen de dokters en verpleegers de kamer weer uit.
''ze ligt nu in coma maar je mag wel even naar haar toe'' zei een van de dokters. Zelman knikte langzaam en liep de kamer binnen.
Hij keek naar Nikkie en haalde diep adem. Hij ging weer op de stoel zitten en pakte een hand van haar vast.
''niet dood gaan he Nikkie, volhouden..'' zei hij zachtjes. Een traan gleed langs zijn wang.

Nikkie voelde de warme hand van Zelman die haar hand vast pakte.
Als teken dat ze niet dood zou gaan bewoog ze langzaam met haar hand ze wou haar ogen open doen ze wou nog meer bewegingen maken, maar het lukte niet.
Ze had haar laatste kracht op gemaakt voor een tekentje en ze viel weer in een coma.
Ze zou soms nog wel is wakker worden.

Mearl kwam langzaam aangelopen ze moest hier zijn voor haar arm mischien zouden de dokters het nog kunnen redden, maar het was te betwijfelen.
Ze hoorde allemaal piepjes en kwam bij een kamer terecht waar nog een heleboel mensen omheen stonden die langzaam wegliepen ze hoorde hen iets mompelen en naar de klok kijken.
"Tijdstip van overlijden." zei eentje en de ander antwoorde de tijd die op de klok stond.
ze zuchte de meeste mensen overlijden buiten het ziekenhuis, waarom waren bij die plekken geen ziekenhuisen?
Dat vroeg ze zich altijd al af.
Snel liep ze verder ze zag iemand in coma liggen met kort blond haar ze kende de vrouw ergens van "Oma?" vroeg ze zacht en liep de kamer in.
Ze bekeek het bordje waar de klachten en de naam van de patient op stonden ze schrok het was haar echt of droomde ze nu.
Iemand schudde haar door elkaar sloom keek ze achterom "Hoor jij hier wel?
En het is nog lang geen haloween." grapte een dokter.
Bot keek Mearl naar de man.
En de man merkte dat er iets met haar arm was.
"He meis wat is er met je arm?" vroeg hij toen hij haar al meebracht naar een plek waar hij voor de nog steeds bloedende arm kon zorgen.
"O gewoon iemand heeft in mijn arm geschoten." toen herkende de man haar.
"Ben jij niet dat meisje van die poster?" vroeg hij geschrokken.
"Geloof me dat ben ik en ik doe niemand iets kwaad het was zijn eigen schuld en ik was het niet eens hoe kan zo'n klein meisje als ik nou zoiets kwaad doen?" vroeg ze onschuldig en de man nam haar gewoon verder het ziekenhuis door.
Ze werd behandeld en de wond werd gehecht.
De man zou nu niks kunnen doen, maar als ze even hier zou blijven zou ze geopereerd kunnen worden.
Ze knikte en de man keek haar strak aan "Ik mot toch echt de poliesie bellen." zei hij als grap en Mearl moest grinniken om zijn stem.
"Nee dat moet niet, maar wel je ouders mag ik vragen waar ze zijn en wat jullie telefoonnummer is?" vroeg de man en Mearl keek droevig naar de grond.
"Die heb ik niet." zei ze verdrietig.
De man kreeg een paar traantjes in zijn ogen hij had dit blijkbaar ook meegemaakt.
"Ik maak je arm wel beter." zei hij geruststellend.
"Ik moet alleen toestemming van jouw hebben zet hier maar je handtekening dan komen we je over een tot twee uurtjes ophalen." zei de man.
Het was blijkbaar wel ernstig.
"Kijk nog maar even rond." zei de man nog is vriendelijk voordat hij weg liep.
Mearl knikte en liep wat rond tot ze Zelman zag zitten bij een meisje blijkbaar twee jaar jonger dan hem.
Snel stapte ze de kamer in "Hey wat ist?" vroeg ze.

Zelman sloot zijn ogen even. Plots voelde hij de hand van Nikkie een beetje bewegen en keek op.
Hij zuchtte opgelucht en hoorde toen ineens een stem achter zich.
Hij keek op en zag dat het Mearl was. Hij snoof even hij had nu even geen zin om het uit te leggen en om mensen omzich heen te hebben.
''waarom ben je hier?'' vroeg hij kort aan Mearl en keek weer naar Nikkie.

"O gewoon een enorme gek heeft in mijn arm geschoten en nu kan ik hem niet bewegen." zei ze alzof het de gewoonste zaak van de wereld was.
"En die dokter gaat me helpen en die komt er heus niet achter dat ik een jeweetwel ben ze doen toch geen bloedtesten." zuchte ze en liep maar gewoon weg toen ze merkte dat hij alleen wou zijn met dat meisje.
"Nou doei ik moet maar weer is gaan." zei ze nog en liep daarna naar de kamer waar ze naartoe moest gaan als ze het had gezien.

Tove keek Mearl na en keek daarna naar Zelman, langzaam deed ze de deur open. "Mag ik terug binnenkomen?" vroeg ze zacht.

Zelman reageerde niet meer op Mearl en keek naar Nikkie. Hij hoopte dat ze snel weer wakker zou zijn.
Hij hoorde Tove toen weer. Hij keek even naar haar en daarna weer naar Nikkie.
Hij knikte langzaam als teken dat ze wel binnen mocht komen en zuchtte diep.

Tove deed de deur achter zich dicht en ging naast Zelman staan. "Ze komt er heus wel bovenop..." zei ze en legde haar hand op zijn schouder.

Seraphine moest naar het ziekenhuis voor papieren af te geven, en ook om te melden dat ze
niet meer de voorschriften nodig had. Rustig kijkt ze even rond, en ze word al meteen goed
ontvangen bij de hartspecialist. Deze keek haar echter verbaasd aan, en ze zucht dan heel even.
Ik heb besloten om het zo te laten, en als de tijd van doodgaan er is dan neem ik het aan. Ik
moet geen pillen meer dokter. Loog Seraphine want ze was toch al dood, waarna ze dan heel
even glimlacht. "Het is al goed Seraphine we zullen geen voorschriften meer geven, maar wees
wel voorzichtig met de dingen die je doet." Vertelde de hartspecialist aan haar, en hij glimlachte
even vriendelijk. Ze bedankte hem waarna ze dan uit zijn kantoor stapte om zo dan naar huis te
gaan. Even kijkt ze naar een kamer waar ze 2 aanwezigheden van vampieren aanvoelt, en 2 van
gewone mensen. Kalmpjes gaat ze weer verder, en ze merkte dan plots de geest van Delphine op.
Ja, Seraphine was vroeger altijd bezig geweest met geesten, en ze kon ze zelfs zien. Dat was dan
ook iets wat ze verzweeg tegen iedereen, aangezien ze haar anders voor een gek verklaren.

twee maanden later

Twee maanden later lag Nikkie nog steeds in een diepe coma de dokters hadden er al aan gedacht om te stoppen met het eten en het drinken te geven.
Haar hard was al een tweede keer gestopt nog een keertje en het was echt fataal.
Dan zou ze het niet overleven haar wonden zouden dan weer open gaan en al het bloed zou er dan uitstromen en dat was dus niet echt de bedoeling.
Of ze zouden het goed moeten krijgen met hartmassage.

Een weekje later verranderde alles in een keer.
Ze zou voor het eerst sinds haar coma wakker worden en daar wachte natuurlijk iedereen wel op.
Langzaam deed Nikkie haar ogen open ze keek langzaam om zich heen, maar zag niemand zitten.
Ze had gehoopt dat alles een eindeloze droom was en dat ze eigenlijk iemand anders was, maar dat is niet zo ze is nog steeds dat meisje van toen.
Met overal wonden en een nare herrinering.
"Hallo?" vroeg ze zacht en op dat moment kwam er een zuster binnen.
"euhm." stamelde de zuster die snel wegrende om blijkbaar iets tegen een dokter te zeggen.
Ze zag haar mond snel en paniekerig bewegen en er kwam een dokter aan de kamer binnen gelopen hij kon het blijkbaar ook niet geloven.
"Het is waar." riep hij opgewonden dit had hij blijkbaar nooit meegemaakt dat iemand nog na twee maanden uit de coma zou komen.
De dokter liep weg en er kwamen meerdere mensen en blijkbaar werden de journalisten gebeld.
Ze schrok ervan toen er meerdere dokters aankwamen om het te zien en te kunnen geloven wat er was gebeurd.
Eventjes later zag ze een camera en blijkbaar een journalist die ook opgewonden keken.
"Wat is er?" vroeg Nikkie langzaam en keek geschroken om haar heen de drukte alles ze kon het even niet aan.
"Wat moeten jullie?" zei ze bang.
"Waar is Zelman." riep ze nog harder uit ze was zo geschrokken dat ze bijna een paniekaanval kreeg.
Een dokter die haar blijkbaar wou helpen riep iedereen bij elkaar.
"Doe nou niet ze heeft rust nodig." zei de dokter streng en de mensen liepen teleurgesteld weg.
"Waar is Zelman?" vroeg ze zachter dan eerst en keek de dokter aan die haar kamer in kwam lopen.
De man mompelde iets en dacht blijkbaar diep na.
"Hij is er eventjes niet hij word nu gebeld en sorry voor die drukte." zei de man nog steeds mompelend.
Nikkie knikte en keek de man lief aan "Mag ik nog even slapen maak me maar wakker als hij er is." zei ze glimlachend en de man knikte lief.
Daarna viel nikkie in een rustige slaap nog steeds denken waarom al die mensen daar toch waren.

Darwin stond daar voor het raam. Hij had het meisje nog niet ontmoet maar toch voelde hij iets. Hij kwam elke week kijken, en nu was ze wakker.
Hij probeerde naar binnen te komen.
'Het spijt me jongen man, maar ze heeft rust nodig', zei de dokter.
Grommend ging Darwin weer terug naar zijn stoel.

Nikkie werd langzaam wakker ze keek even om zich heen het was hier echt doodsaai en haar broer kwam maar niet opdagen.
Ze slaakte een diepe zucht en even later kwam er een andere zuster die haar medicijnen en eten kwam brengen.
"Kent u die jongen?" vroeg de zuster vriendelijk en gaf een knikje naar het jongetje dat daar op een stoel zat.
"Hoezo?" vroeg Nikkie verbaasd en keek de zuster raar aan.
"Hij komt namelijk iedere week een kijkje bij u nemen." zei de vrouw vriendelijk en keek haar lief aan.
"Vind u het..." Nikkie liet haar niet uitpraten ze schrok om het woordje u "Alstublieft noem me geen u." zei Nikkie vriendelijk en keek de vrouw lief aan.
Ze was nog een beetje slaperig, maar knikte naar de vrouw dat ze verder mocht gaan met de zin.
"Vind je het goed als hij even binnen komt?
Gewoon even wat gezelschap." zei de vrouw en Nikkie knikte instemmend.

Zelman kwam het ziekenhuis weer in. Hij liep zo snel mogelijk naar de kamer van Nikkie.
Een zuster wou iets tegen hem zeggen maar Zelman negeerde het even. Hij hield een soort box vast met een venstertje vooraan, wat een soort deurtje was.
Er zat een katje in Zelman had het als cadeautje voor Nikkie gekocht. Het katje miauwde zachtjes.
''ssst je bent een verassing voor m'n zusje dus wees stil oke?'' zei hij en keek naar het katje en grinnikte.
Het katje was stil dus Zelman liep langzaam de kamer binnen. Hij hield de box zo veel mogelijk achter zijn rug verborgen.
Hij zag dat Nikkie wakker was en glimlachtte. ''hey zusje'' zei hij.

"Zelman." riep ze blij uit en wou het bed wel uit springen.
Alleen hield de zuster haar tegen en grinnikte even kort "Rustig blijven meis je moet nog aansterken trouwens ik heet Samanta je nieuwe zuster is wel handig om te weten je zal namelijk nog lang met mij hier opgescheept zitten." zei de vrouw grinnikend en liep maar weg toen ze zag dat Zelman een verrassing voor Nikkie had blijkbaar een gezelschap toen ze een klein miauwtje hoorde.
"Sterkte meis." zei de vrouw nog en liep daarna weg.
"Waarom is iedereen zo verbaasd dat ik wakker ben zo lang heb ik nou ook weer niet geslapen." zei ze niets begrijpend tegen Zelman toen ze zag dat een fotograaf een foto van haar maakte.

Seraphine was met een jong kindje naar het ziekenhuis gekomen, en ze schreef het kindje in
bij het onthaal. Ookal was het haar kind niet, ze kon het echt niet levensloos laten liggen. Maargoed deze had verwondingen, en moest dus dringend verzorgt worden. Rustig liep ze naar de kamer waar ze kon wachten, en ze kwam plots voorbij een kamer waar enkele mensen in zaten die ze kende of al een keer ontmoet had. Toch ging ze gewoon op een stoel zitten, om op de uitslag van het kindje dat ze had binnengebracht.