weg van het ziekenhuis en het leven.

Nikkie kwam woedend aangerend met Xenia in haar armen.
Ze had veel mensen verwond met het mes wat ze in haar hand had gehouden.
Ze gooide het mes neer en keek om zich heen het was hier zo mooi.
En vooral zo mooi om te sterven.
Ze sloot haar ogen en legde Xenia langzaam neer.
Zelf ging ze ook liggen ze wou het niet meer ze wou niet meer leven ze wou niks meer niemand zou haar hier vanaf houden.
Ze pakte bevend het mes vast ze hield het boven haar borst bij haar hart dus ongeveer.
Langzaam liet ze het zakken en net voordat het mes bij haar huid kwam legde ze het mes neer ze kon het gewoon niet.
Ze hoorde een paar boze stemmen die naar haar riepen.
Blijkbaar degene die ze had verwond het kon gewoon niet meer erger dat had ze gedacht teminste.
Ze had het net zelf erger gemaakt ik moet mezelf gewoon uit mijn lijden verlossen, maar hoe als ik het niet durf? dacht ze en daarna dacht ze nog is diep na wat de oplossing zou kunnen zijn.
Ze draaide zich om en een man die pakte haar ruw vast.
Hij zag het mes liggen en de man keek Nikkie raar aan.
"Wou je?" vroeg de man serieus en nIkkie knikte de man schrok er een beetje van.
"Waarom zou je?" vroeg de man vriendelijk.
Nikkie hief haar schouders op en op dat moment hoorde ze een paar stemmen steeds dichterbij komen.
De man riep hen om weg te gaan en dat hij het wel op zou lossen.
De mensen protesteerde, maar liepen uiteindelijk gewoon weg naar heit ziekenhuis of naar huis.

(je mag komen, maar niet te dicht bij.
En Xenia mag natuurlijk wel lekker dichtbij komen)

Jirou kwam aanlopen.
"mag ik dichter komen"zei hij vriendelijk.
Hij keek even naar de baby en glimlachte.

Xenia kroop naar haar mama en kroop op haar ze ging op haar liggen.Ze legde haar kleine handjes op haar mama haar mond.Ze was zo lief .

Nikkie schrok van een stem en keek achterom.
"Nee." riep ze kwaad.
"Nou nee nog eventje sniet." zei de man die blijkbaar een psycholoog was.
"Waarom?" vroeg de man nog is.
"Dat hoef jij niet te weten." riep Nikkie woest en stond al op om net Xenia weer weg te gaan.
"Ik kan je helpen." zei de man nu een beetje boos en trok Nikkie terug.
"He jij daar pak die baby is even en ga een eindje verderop staan." zei de man tegen Jirou.
"Nee laat mijn kind niet bij een ander zitten." riep ze woest en probeerde weer op te staan.

"Nikkie ik ben het jirou"zei hij.Hij keek haar aan en knikte.Hij was een vriend van haar.
Hij zette een stap dichter naar haar toe maar voorzichtig.

"Ga weg." riep ze naar Jirou ze vertrouwde hem helemaal niet.
"En blijf van mijn kleintje af." riep ze nog bozer.
Tot ze recht in de ogen van Xenia keek het was zo'n schatje dat was waar, maar hoe kon een kleine baby haar gedachten nou veranderen.
Ze pakte Xenia van haar gezicht af en legde haar naast haar neer.
Ze pakte snel het mes en liep een eindje veder weg met Xenia wel in haar handen die ze daarna nog had gepakt.
"Als jullie mij niet met rust laten pleeg ik zelfmoord." riep ze naar de twee mannen toe.
Dit moest ze gewoon doen van zich zelf hoe kon ze nou leven met die herrineringen.
Met een hartziekte waardoor je eerder overlijd.
"Ik ga toch snel dood dus waarom zou ik dan niet gewoon zelfmoord plegen en zelf weten dat ik dood ga dan dat ik opeens dood ben?" riep ze naar de twee mannen toe.
De tranen vloeide langs haar wangen en haar ogen werden rood van de tranen.

"Nee ga niet dood,alsjeblieft ik hou van je"zei hij.
Voor hij het zelf wist was het eruit.Maar deze woorde meende hij echt.

Xenia sprak in baby taal.
"memlchhj joieo vnugb i nop ge"
Wat ze bedoelde jirou is verliefd op je.

Nikkie liet het mes zakken en daarna liet ze het vallen.
"Wablief?" vroeg ze.
Ze keek Jirou raar aan de tranen vermenigvuldigen zich.
Ze wist niet wat ze zou moeten doen was het nou houden van als partners of als vriend.
Ze zakte door haar knieën en de psycholoog kwam langzaam naar haar toe.
En pakte het mes en gooide het een heel end weg.
"Rustig maar het komt goed." zei de man zacht en pakte Xenia over.
"Ik zorg wel even voor haar." zei de man lief en gaf een schouder klopje aan Nikkie.
Nikkie voelde het klopje en merkte dat de man haar kleintje al gepakt had.
Ze knikte langzaam en keek toen naar jirou.

Jirou liep naar haar.
"Ik hou van je "zei hij kalmer.
Hij keek haar aan en je kon in zijn ogen lezen dat hij dit meende.

Xenia werd opgenomen door een man.
Ze wou naar haar mama eigenlijk.Ze keek naar de man.Hij had donkerbruin haar en blauwe ogen.

"ik heb je een paar maanden geleden pas ontmoed hoe kun je dan van me houden?" vroeg ze zacht en keek nietsbegrijpend naar Jirou.
Ze keek recht in de grijs blauwe ogen van Jirou ze smolt meteen hij meende het echt.
De man speelde een beetje met Xenia en keek soms naar Nikkie en Jirou of ze gewoon aan het praten waren en niet elkaars huid aan het afscheuren waren XD.
Langzaam kwamen hun hoofden bij elkaar was dit nou echte liefde?
Dit had ze nog nooit gevoeld never nooit zelfs.
Ook niet bij haar schoonvader die haar had verkracht en mishandeld had.
Ze kreeg een brok in haar keel en ze sloot haar ogen langzaam.
Na een tijdje versmolten ze in een lange kus.

(meende je nou echte liefde XD)

(ja)

Jirou kuste duidelijk mee.
"ga nou niet dood"zei hij en gaf haar nog een kus.

De man zette xenia op de grond.
Ze kroop naar nikkie en jirou .
ze was er en ging op de grond liggen.

Jirou nam xenia op.
En keek haar lief aan xenia knuffelde zijn hand al meteen.
Hij keek naar nikkie en zei "ookal heb je een hartziekte ik help jullie wel,mijn zus had er ook een en ik heb haar verzorgd en de ziekte verbannen"zei hij

"Ik moet er maar mee leven." zei ze zacht en keek lief naar Xenia.
"Ik moet jou nu een dingetje vragen.
Zou jij de vader van mijn kind willen zijn?" vroeg ze zaht en keek Jirou lief aan.
Zijn ogen twinkelde en die van haar ook.
Snel gaf ze hem nog een lange tongzoen en keek hem lief aan.

"Natuurlijk zal ik haar vader zijn,ik bescherm haar met mijn leven"zei hij.
Hij glimlachte zacht om zijn tanden te verbergen.
Hij gaf xenia aan nikkie en keek beiden aan.

Xenia lag nu in haar moeder haar armen.
Ze keek de jirou aan en brabbelde "nafpca"
Ze bedoele natuurlijk papa.

"Ik zal er altijd zijn voor mijn familie"zei hij en gaf haar nog een kus.
Hij keek xenia aan en gaf haar een kusje op haar hoofd.

Nikkie keek naar Jirou die haar en Xenia een kusje gaf meteen wist ze dat dit niet goed was.
Dit voelde niet goed ze ging te snel ze wou meer te weten komen over Jirou en niet te snel conclussies trekken.
"Sorry." mompelde ze en stond moeizaam op.
Al snel rende ze hard weg met Xenia in haar armen ze snikte een keertje.
Ze was eigenlijk verbaasd dat ze net pas dacht dat ze te snel ging.
De tranen bleven vallen.
Toen ze van de heuvel af was gerend liet ze haar schoen achter die van haar voet af was gevallen.
Een tijdje later verdween ze in het bos dat dichtbij lag.

Jirou liep achter haar aan.
Hij keek naar de schoen en wist dat hij haar ooit weer zou vinden.
Daarna liep hij weg.