HELP

Nikkie kwan langzaam aangerend ze hijgde en keek om zich heen.
Ze had haar lelijke oude mobieltje nog en pakte het.
Ze keek erin hopend om het nummer van haar broer te zien.
Maar helaas ze had zijn mobiele nummer niet en hier zou ze toch geen berijk hebben.
Langzaam ging ze op het topje van de heuvel staan ze zuchte de zweepslagen die haar stiefvader haar had gegeven als aandenken branden op haar rug.
Ze zouden blijkbaar wel onstoken zijn hij maakte die zweep namelijk nooit schoon dus er zouden vast wel bacterieën op gezeten hebben.
Ze keek over de velden heen en grijnsde het was zo mooi langzaam hief ze haar hoofd en riep zo hard ze kon naar Zelman.
Ze zuchte toen ze niks terug hoorde en de wonden in haar rug begonnen steeds meer te branden.
Haar shirt werd plakkerig en nat aan allebei de kanten.
Alles begon te jeuken en over krabte ze de korstjes open die gingen bloeden.
Ze zat helemaal onder het bloed ze merkte het alleen niet.
Ze voelde aan haar wang het werd langzaam warmer en roder.
Ze voelde alleen dat het warmer werd maar roder kon ze niet zien.
Die man had haar vaak daar geslagen dat wist ze nog goed.
Alles kwam weer voor haar ogen hoe ze geslagen werd en hoe ze verkracht werd door haar stiefvader.
Hoe hij haar zweepslagen gaf en haar klappen gaf.
Hoe lang ze had vastgezeten aan het bed iedere nacht ongeveer.
Hoe haar polsen eruitzagen toen ze al drie weken met die ijzeren dingen om haar poslen en enkels had gehad.
Ze snikte en liet zich neer vallen.
Alles kwam voor haar ogen telkens opnieuw die herrineringen hoe ze afschijd had moeten nemen van haar broer.
Hoe haar moeder had gelogen tegen haar over haar broer.
Alles maar dan ook echt alles.
Telkens opnieuw en opnieuw niks sloeg haar gedachten over alles haar hele leven ging voorbij.
Nou bijna alles alleen de slechte tijden die kwamen voorbij, maar alles was slecht geweest in haar leven.
Ze had een trauma opgelopen ze merkte het zelf bijna nooit.
Ze zou nooit meer met een oudere man naar bed willen gaan alleen maar met iemand van haar leeftijd.
Nooit zou ze een oudere man aan willen raken of een oudere man haar.
Alleen famillie mocht dit nog doen zoals haar broer.
Er verscheen langzaam een plas bloed om haar hele lichaam ze schrok en liet zich neer vallen met haar ogen half gesloten tuurde ze nog over het veld ze sloot ze weer en alles kwam terug.
Ze had het aan iemand verteld en het luchte toen op, maar eigenlijk heeft ze het erger gemaakt.
Alles jeukte weer en ze krabte overal de plekken waar hij geslagen werd.
Ze schreeuwde het uit ze voelde de pijn die ze toen had gevoeld hoe ze had geleden.
Haar hard was gebroken Haar hele lichaam zag er nu niet meer uit.
Alles zat onder het bloed alles was doorweekt niks was droog ze bleef daar minuten, kwartieren of zelfs uren liggen.
Met alleen haar herineringen en en haar lichaam die doorweekt was.
Ze snikte en sloot haar ogen.
Ze schreeuwde het uit ze wist alleen niet of er wel iemand aan kwam.

Tove kwam aanlopen en keek naar Nikkie, ze rende op haar af. "Gaat het wel?" vroeg ze en keek nikkie met een schuin hoofd aan. Wat een vraag zeg... dacht ze in zichzelf.

Nikkie noorde en stem en keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Wazig zag ze een meisje iets ouder dan haar.
Ze hoorde wazig een vraag en keek raar naar het meisje "Wa wat den enk je eh?" zei ze stotterend en krabend aan haar wonden.
De bloedplas werd groter en groter.
Ze verloor steeds meer bloed nog even en ze zou het niet halen.
Er moest zo snel mogelijk deskundige hulp komen, maar waar kon je die zo snel vandaan halen?
Mischien had het meisje een telefoon en werd ze naar het ziekenhuis gebracht en daar zou ze dan onderzocht worden en allemaal vragen natuurlijk over wie dit met haar had gedaan.
Ze zou niet durven antwoorden die man die loopt nog gewoon rond en als hij opgepakt word en vrij komt zal hij haar weer mishandelen.
Ze sloot haar ogen en pakte met haar laatste kracht haar mobieltje voor als het meisje geen mobiele telefoon bij zich had.
En als ze bij het ziekenhuis was zouden ze tests met haar doen en blijkt dat ze zwanger is en het al te laat is om het eruit te halen.
Toen ze daar aan dacht voelde ze zachtjes aan haar natte shirt en merkte dat haar buik al wel dikker was.

Tove keek naar het mobieltje en pakte haar mobieltje. "Ik bel wel met de mijne..." zei ze zacht en belde naar het ziekenhuis.

Een uurtje later hoorde ze een sirene het ging allemaal zo snel.
Ze kreeg heel veel bloed en ze moest veel aansterken.
De wonden werden verzorgd in de ziekenwagen al.
Maar het meest gebeurde op de plek waar ze lag.
Het bloed bleef nog stromen en toen besloten de dokters om naar het ziekenhuis toe te gaan.

(Ik verander de titel wel even in ziekenhuis of zal ik een nieuw topic maken?
Ja ik maak maar een nieuw topic ga je dan wel met me mee?)

(Ja hoor. )

Een van de dokters vroeg of Tove haar kende en Tove schudde haar hoofd. "Kan ik wel mee gaan?" vroeg ze en de dokter knikte.