An Odd feeling

Yuuki liep over de velden er liep een traan over haar wang ze zuchtte, ze had zo'n leeg gevoel ze had geen familie of niks.
Ze ging onder een boom zitten waar de aarde nog niet begroeit was met gras.
Langzaam schreef ze met haar vinger iets in het zand:

Alleen die leegte

Alleen ik voel me zo alleen.
Al heb ik duizenden om me heen.
Het is vanbinnen en niet vanbuiten.
Want van buiten ben ik nooit echt alleen, maar van binnen altijd.
Ik voel me leeg en niet compleet.
Hoe komt dat?
Weet jij het misschien?
En als je een oplossing weet zeg je me dat dan?
Hopelijk wel, want die leegte pest me en maakte me somber.
Het maakt me woedend en soms radeloos maar meestal alleen maar heel verdrietig.
Hoe verdrijf ik die leegte zeg het me alsjeblieft.

Ze keek naar de maan die hoog aan de hemel stond, de volle maan was toch zo mooi.

(wel wat langere posts aub)

Bella zat verder op kwam aanlopen en las de tekst en dacht dat heb ik ook.
Ze keek even naar yuuki "jij hebt ook geen familie hier zeker"zei ze.
Ze had wel ergens een zus maar ze wist niet waar.Ze keek naar de maan en haar vogel hito vloog in de lucht.Hij vloog voor de maan,zodat hij een zwarte vogel leek.Bella keek weer naar beneden naar yuuki en de tekst.

Kotarou kwam achter een boom tevoorschijn gestapt. Ineens zag hij Yuuki voor de boom zitten.
''hey'' zei hij vrolijk. Toen zag hij de tekst die ze in het zand schreef. HIj zweeg even.
Hij zag toen ook een andere meisje maar besteedde even geen aandacht aan haar.
Hij ging stil naast Yuuki zitten. ''is er iets?'' vroeg hij zachtjes.

Yuuki keek afwezig naar de maan, ze hoorde een meisje iets zeggen 'ik heb inderdaad geen familie hier.' zei ze.
Er liepen tranen over haar gezicht, daarna kwam er een bekende stem, ze keek vanuit haar ooghoeken naar Kotarou en zei zacht 'waarom heb ik zo'n last van die leegte?'
Ze had al langer zonder haar familie geleeft en toen was ze ook alleen maar nu was het veel erger, ze werdt er gek van.

Kotarou keek naar haar. ''ik weet het niet..'' zei hij zachtjes. Hij wist niet goed wat hij hier op moest antwoorden. Eigenlijk zou hij dat wel moeten weten. Hij leefde zelf ook alleen, niet wetend of hij famillie had hier of ergens anders. Hij ging tegen de boom aanzitten en haalde diep adem. Hij wou dat hij Yuuki kon helpen maar hij had geen idee hoe. Kotarou ging weer overreind zitten en sloeg een arm om Yuuki heen. ''Hé je bent heus niet alleen ik zal er altijd voor je zijn'' zei hij zachtjes om haar op te vrolijken. Hij keek naar haar en glimlachtte bemoedigend.

"Waarschijnlijk omdat je hier andere ziet die wel familie hebben hier"zei ze.
Ze keek haar begrijpend aan ze wist zelf ook hoe het voelde.Soms had ze echt zin om haar zusje te vinden maar dat gebeurde nooit.


Zelman: Langere post AUB! staat ook in de eerste post.

Yuuki keek Bella aan en zei 'dan had ik er al eerder zo'n last van moeten hebben.'
Ze glimlachtte zwakjes door Kotarou die hard zijn best deed om haar op te vrolijken.
Hij sloeg zijn arm om haar heen, er ging een schok door haar heen.

Er was veel rook om haar heen, ze hoorde mensen schreeuwen, ze was zelf een jong iemand het was Kotarou van waar uit ze dit zag.
'Kotarou waar ben je?' riep een stem.
De stem kwam steeds dichterbij hij werd de rivier in geduwd nu pas zag Yuuki dat het een bos brand was.
Heel even zag ze twee gezichten voor er een brandende tak neer viel voor hun, tot haar schrik waren het haar ouders.

Yuuki schoot overeind en keek hem grote ogen om zich heen en haalde onregelmatig en diep adem, ze had het gevoel dat ze bijna stikte door de rook die ze had in geademt.
Ze keek naar Kotarou en zei 'hoe kan jij bij mijn ouders zijn geweest toen ze dood gingen?'

Kotarou deinsde achteruit. Hij schrok zich rot van Yuuki. Hij keek haar aan en slikte. Hij snapte niet wat ze bedoelde. Waarom zei ze dat? Kotarou kende haar ouders helemaal niet. Toch? Of kende Kotarou haar ouders wel? Nee dat kon onmogelijk. Kotarou keek haar angstig aan. ''wa-t w-at bedoel je?'' vroeg hij verbaasd. Hij voelde zich lichtjes trillen en zijn ogen glinsterde een klein beetje.

Yuuki zag dat Kotarou schrok van haar, ze haalde even diep adem en toen keek ze hem recht aan en zei 'jij was bij mijn ouders toen ze overleden bij een bosbrand, hoe kan dat Kotarou?'
Zou hij dan toch een pureblood zijn? dan had haar moeder een bloedoffer gegeven om zijn vampierkant verborgen te laten.
Ze schudde haar hoofd dat kon niet ze kon niet nog een broertje hebben ofwel?

Kotarou keek haar verbaasd aan. Zei ze nou werkelijk 'ouders' en 'bosbrand'? ''d-at dat kan niet.. maar mijn ouders zijn ook gestorven bij een bosbrand'' zei hij angstig. Hij schoof wat naar achteren, hij wist niet meer wat hij moest denken. Had zij dan zijn ouders gezien? Maar ze zei duidelijk 'haar ouders', Kotarou's ogen stonden ineens groot. Dat betekende maar één ding. Was Yuuki zijn zus? Kon dat werkelijk waar zijn?

Yuuki keek hem aan en zei 'jij kan mijn broertje toch niet zijn?'
Ze snapte er niks meer van waarom hadden haar ouders haar nooit gezegt dat ze een broertje had?
Ze zakte door haar knieen en plofte op de grond hoe kon dat..
Daarna keek ze Kotarou aan en zei 'waren jou ouders vampieren?'
Pan was aan komen vliegen hij had gemerkt dat Yuuki van streek was en was komen kijken of hij kon helpen.
Hij zag Kotarou weer en vloog op hem af, en likte Kotarou met zijn geschubte tong over zijn wang.

Kotarou keek naar haar. Hij bleef zitten. ''ik.. ik weet het niet'' zei hij zachtjes. Hij dacht kort aan zijn ouders en zuchtte diep. Een paar tranen gleden over zijn wangen en hij kneep zijn ogen dicht. Hij wist dat hij nog een broer of zus had maar hij wist niet wie het waren. Kon het wezen dat Yuuki het was? Nee dat kon toch niet? Dan had hij het vast allang wel geweten. Ineens voelde hij iets over zijn wang. Hij keek op en zag Pan. ''hé..'' zei hij zachtjes en glimlachtte vaagjes.

Pan ging op de grond zitten en keek Kotarou aan.
'K..Kotarou ik denk dat je mijn broertje bent.' zei ze zacht.
Ze keek even naar Pan en glimlachtten.
'zou je het erg vinden als wij familie waren?' vroeg ze voorzichtig.
Ze zou hem later wel vertellen dat hij waarschijnlijk al een vampier is.

Kotarou keek haar met openmond aan. ''wij.. wij zijn famillie?'' vroeg hij zachtjes. Daarna verscheen er ineens een brede grijns op het gezich van Kotarou. Kotarou sprong op en rende naar Yuuki toe. Hij omhelsde haar en lachtte. ''nee natuurlijk vindt ik dat niet erg nu heb ik mijn zus terug gevonden!'' riep hij vrolijk.

Yuuki glimlachtte en omhelsde hem ook.
'ik zou geen liever broertje kunnen wensen.' zei ze.
Ze aaide een beetje over zijn hoofd en deed zijn haar door de war.
'weetje eigenlijk denk ik dat jij al een vampier bent.' zei ze voorzichtig.

Kotarou lachtte vrolijk toen Yuuki zijn haar door de war deed. Hij luisterde naar wat ze zei maar het laatste wat ze zei klonk hem niet helemaal goed in zijn oren. Hij ging weer gewoon zitten en keek Yuuki verbaasd aan. ''be-en ben ik al een vampier?'' vroeg hij langzaam en slikte. Was hij een vampier? Eigenlijk kon dat niet anders, Yuuki was al vanaf haar geboorte een vampier dan moest Kotarou dat ook wel zijn.