Murtagh & Ino in da forest

Murtagh en Ino verschenen aan de rand van het bos. Ze liepen langzaam door het bos.
Op een gegeven moment kwamen ze aan bij een niet al te groot, verlaten, stenen huisje.
"Dit is mijn 'huis'" zei Murtagh.

Ino keek naar het huisje. ''oke'' zei ze zacht. Daarna keek ze even in het rond in het bos.
Sommige zonnenstralen probeerde zich door het bladerdek te breken. Het was bestwel een mooi gezicht.

Murtagh en Ino liepen langzaam naar het huisje toe.
"Zullen we even naar binnen gaan?" vroeg Murtagh.

Ino keek in het rond en daarna naar Murtagh omdat hij iets zei.
''is goed'' zei ze rustig. Ze keek weer naar het huisje en glimlachtte lichtjes.

"Ok, kom maar mee." zei Murtagh en liep naar het trappetje.
Ze liepen het trappetje op, naar de deur en liepen naar binnen.
Het was er stoffig en er stonden maar weinig meubels: een kleine bank, een bed, twee kasten en een kleine koelkast, allemaal van hout gemaakt, behalve natuurlijk de koelkast.

Ino liep rustig achter Murtagh aan het trappetje op.
Toen ze binnen waren keek Ino rustig in het rond.
''tis niet echt groot maar je kan er teminste in leven, jij hebt bovendien teminste een huis dat heb ik helemaal niet'' zei Ino en grinnikte.
Daarna zuchtte ze even. Ze had er nog niet aan gedacht om een schuilplaats ofzo te zoeken.

"Nouja, het stond leeg, dus ben ik er maar ingetrokken. Gelukkig dat het leeg stond, anders had ik er nu niet gewoond." zei Murtagh lachend.

''tja..'' zei Ino kort en lachtte ook even. Ze ging langzaam aan op het bankje zitten.
Ze keek daarna naar de grond. ''Jij hebt teminste een huisje, sinds ik weg gelopen ben heb ik niet echt iets gevonden waar ik kan overnachten ofzo'' zei Ino zacht.

"Daar heb je wel gelijk in..." zei Murtagh.
Hij liet zich op het bed vallen, het stof dwarrelde rond.
"Ik moet echt een keer schoon gaan maken..."

Ino zuchtte even. Misschien kon ze bij Murtagh blijven maar zou ze dat nou wel vragen?
Misschien was dat te lastig voor hem aangezien het al niet zo'n groot huis was.
Ze gaapte even en sloot haar ogen.

Murtagh deed even zijn ogen dicht en keek daarna naar Ino, die blijkbaar hetzelfde had gedaan.
Hij stond op en liep even naar het raam. Er was niet zo veel te zien buiten.
Alleen maar bomen en bladeren, zo ver je kon kijken.

Ino had haar ogen nog steeds gesloten. Ze was moe aan het worden en zonder dat ze het merkte ging ze liggen.
Ze viel langzaam aan in slaap. Het zou alleen geen rustige slaap worden.
Ino zag haar ouders voor zich. wat dat kan niet? is dit een droom of is dit echt? zei Ino in haar droom.
Ze keek naar haar ouders en zoals altijd liepen ze naar elkaar te schreeuwen.
Opeens keken ze naar haar. Haar vader liep op haar af en sloeg haar. Haar moeder begon te schreeuwen en te doen.
Haar vader pakte haar vast en sloeg haar weer in het gezicht.
''help..'' mompelde Ino in haar slaap. Een traan gleed over haar wang.

Murtagh keek naar Ino. Hij schudde haar wakker.
"Ino? Ino gaat het wel?" vroeg hij. "Je zei help..."

Ino schrok wakker uit haar droom. Ze keek even wazig op.
Opeens barste ze in huilen uit en kroop tegen Murtagh aan.
''ik haat.. ik haat ze..'' zei ze snikkend en kneep haar ogen dicht.

Murtagh sloeg zijn armen om Ino heen. "Rustig maar..." zei hij zacht.
"Wat is er? Wie haat je?" vroeg hij daarna, terwijl hij haar nog steeds vast hield.

Ino hield haar ogen gesloten. Ze wist niet goed of ze moest antwoorden maar ze kon het nu kwijt en dat was misschien wel het beste.
''m'n ouders.. ze sloegen me, ze deden me pijn, Ze hadden nog nooit van me gehouden'' zei Ino en slikte.
''Mijn vader dronk altijd alcohol en mijn moeder was bang voor m'n vader ze schreeuwde altijd als hij kwaad werdt en dan begon er een ruzie tussen hun, altijd als ik terug kwam van school hoorde ik weer geschreeuw en geruzie en dan betrok mijn vader me er weer bij en sloeg hij me..'' zei ze zachtjes.

"Oh, dat is echt erg..." zei Murtagh vol medelijden. "Het spijt me voor je..."
Meer wist hij niet te zeggen.
"Mijn ouders denken dat ik ze verlaten heb, zonder reden en daarom haten ze me nu. Maar ik ben gevlucht omdat ik niet anders kon. Want als ik dat niet had gedaan was ik nu dood, maar zij ook..."

Ino knikte langzaam. Ze opende haar ogen langzaam en keek hem met betraande ogen.
''Naja nu weet je de reden dus waarom ik ben weg gelopen van huis..'' zei ze zachtjes.
Ze luisterde naar wat Murtagh over zijn ouders zei en zuchtte even diep.
Toen merkte ze pas echt de armen van Murtagh omzich heen. Ze voelde zich helemaal rood worden.

Murtagh merkte helemaal niet dat Ino rood werd, maar hij vertelde gewoon verder.
"Ik en een paar vrienden werden namelijk bedreigd door een of andere bende, en ze zeiden dat als we niet snel weg zouden gaan, ze iedereen die we kenden, of we ze nou aardig vonden of niet, zouden martelen en vermoorden. Toen we de stad uit gingen werden we alsnog achterna gezeten door ze. We hebben jarenlang in bossen gewoond om aan ze te ontsnappen. Drie van mijn vrienden werden alsnog dood geschoten, twee leven nog, maar zijn spoorloos verdwenen. Dat is waarom ik ook mijn mes heb."

''ow oke, en dan dacht ik dat dat van mij erg was..'' zei ze zachtjes en slikte.
Ze legde haar hoofd weer even tegen zijn borst aan en sloot haar ogen.
Ze was blij dat ze Murtagh had ontmoet. Hij was nu een goeie vriend en ze kon hem teminste vertrouwen.

"Nouja, soms gebeuren er dingen, en je moet ermee leren leven," zei Murtagh "en dat is precies wat ik heb gedaan, ermee leren leven."

Ino hield haar ogen gesloten en haalde diep adem.
''ik denk dat ik dat ook moet doen..'' zei ze zachtjes.

"Dat is wel beter ja, dan heb je er niet meer zo'n moeite mee."
Murtagh legde zijn hand achter op Ino's hoofd.

Ino knikte langzaam. Ze opende haar ogen even en voelde de hand van Murtagh tegen haar hoofd.
Ze glimlachtte lichtjes en keek hem weer aan. Ze zweeg even.

Murtagh zag dat het buiten al wat donkerder werd. "Je kan hier wel blijven slapen als je wil." zei hij.
"We zijn al bijna vierentwintig uur wakker, en zelfs vampiers moeten slapen." hij glimlachte.